W piątek, dn. 26 kwietnia – w kolejnym dniu parafialnych rekolekcji misyjnych po Mszy świętej wieczornej odbyło się nabożeństwo przy Krzyżu Misyjnym, prowadzone przez ojca rekolekcjonistę – księdza Roberta Klemensa. Nasz Krzyż Misyjny od wielu lat mijaliśmy idąc do parafialnego kościoła, przyzwyczailiśmy się do Niego. Jednak w tym roku Krzyż przeszedł renowację. Zawieszona kamienna tabliczka z informacją o tegorocznych parafialnych rekolekcjach misyjnych będzie przypominać czas misji. W czasie nabożeństwa Księża poświęcili Krzyż i  domowe Krzyże przyniesione przez wiernych. Krzyż przypomina nam o miłości Boga do nas, ale również o łaskach, które otrzymaliśmy poprzez udział w Misjach. Krzyż powinniśmy szanować, kochać, nie wstydzić się. Krzyż dla nas chrześcijan jest symbolem wiary, znakiem zbawienia i zwycięstwa. Czyniąc znak krzyża, lub przechodząc obok naszego Krzyża Misyjnego z odnowionym sercem dziękujmy Bogu za dar zbawienia dokonanego przez Jezusa na Drzewie Krzyża.

  W czasie MISJI PARAFIALNYCH w Parafii św. Józefa Rzemieślnika w Popówku, w dniach 24 – 26 kwietnia trwają rekolekcje szkolne, dla uczniów Zespołu Szkolno – Przedszkolnego w Chrustowie i w Sycynie. Celem misji i rekolekcji jest umocnienie, odnowienie i pogłębienie naszej wiary, rozumianej jako więź łączącą człowieka z Bogiem. Chrystus jest ten sam: wczoraj, dziś i na wieki. Zmienia się jednak historia. Zmieniają się pokolenia ludzi. Stąd konieczność ciągłego ewangelizowania, opowiadania o Chrystusie, uświadamiania, że to On jest jedynym Odkupicielem świata, inaczej doczesne zaangażowania bez łączności z Nim nie wydadzą prawdziwych owoców dla zbawienia świata.                       Dzisiaj – pierwszy dzień rekolekcji poprowadził ks. Szymon Kaźmierczak – Archidiecezjalny Duszpasterz Dzieci. Ksiądz Szymon w nauce rekolekcyjne podkreślił znaczenie SŁOWA, które jest bardzo ważne, na które oczekujemy, tak jak na list. Jesteśmy ciekawi kto do nas napisze. Z utęsknieniem czekamy na tę informację. Ale szczególnym SŁOWEM jest list Boga do człowieka - PISMO ŚWIĘTE. W tej Księdze poznajemy, dzieje zbawienia człowieka od początków istnienia świata i człowieka, aż do ostatecznego wypełnienia się czasów. Pismo święte należy czytać sercem. Następnie ks. Szymon odniósł się do Przypowieści o Siewcy. Przypowieść pod zasłoną znaków i obrazów ukrywa i jednocześnie objawia rzeczywistość. Siewca jest hojny, ziarno wysiewa na różne rodzaje gleby, podobnie jest ze słowem Bożym. Nie każdy z nas od razu jest urodzajną glebą, na którą ziarno – słowo Boże pada. W naszym życiu przechodzimy różne etapy i niekiedy potrzeba czasu, aby dojść do dojrzałości chrześcijańskiej i wydać obfity plon. Ks. Szymon przybliżył nam postać św. Urszuli Ledóchowskiej. Siostra Urszula potrafiła słuchać Boga. Uśmiech, pogodę ducha i dobroć uważała za szczególnie wiarygodne świadectwo więzi z Chrystusem. Urszula Ledóchowska formuje siostry do umiłowania Boga ponad wszystko, pragnąc, aby żyły w prostocie, były pokorne, a równocześnie pełne poświęcenia i twórcze w służbie innym, zwłaszcza dzieciom i młodzieży. W czasie rekolekcjnej nauki rozbrzmiewał spiew "Jeden jest tylko Pan, tutaj jest Jego dom". Na koniec dzisiejszego spotkania  ks. Szymon zaprosił dzieci i młodzież do założenia w naszej parafii Eucharystycznego Ruchu Młodych. Bardzo dziękujemy księdzu Szymonowi i życzymy wielu łask Bożych. Na zakończenie ks. Robert Klemens – prowadzący misje parafialne podkreślił; jak ważne jest, abyśmy słuchali słowa Bożego, przyjmowali je na miarę naszych możliwości i z cierpliwością siewcy czekali, aż gleba naszego wnętrza stanie się urodzajna i wyda plony. „Kto ma uszy, niechaj słucha”… 

W czwartek – 25 kwietnia, drugi dzień rekolekcji szkolnych. Dzisiaj naukę rekolekcyjną poprowadziła siostra Angelina ze Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, w Luboniu, założonego przez bł. Edmunda Bojanowskiego. Modlitwą i piosenką „ Dzień dobry, dzień dobry, ten dzień będzie dobry. Dzień dobry, dzień dobry, bo Jezus kocha mnie” rozpoczęliśmy nasze rekolekcje. Siostra Angelina przybliżyła dzieciom i młodzieży postać błogosławionego Edmunda Bojanowskiego. Apostolstwo miłosierdzia wypełniło Jego życie. Mimo wątłego zdrowia, z wytrwałością i hojnością serca prowadził i inspirował szeroką działalność. Wiedziony pełnym wrażliwości rozeznaniem potrzeb, dał początek licznym dziełom wychowawczym, charytatywnym, kulturalnym i religijnym. Był założycielem ochronek wiejskich, a później Zgromadzenia. Dlatego Sióstr Służebniczek posługiwanie ewangeliczne w Kościele obejmuje szczególnie wychowanie dzieci i młodzieży, opiekę nad chorymi i biednymi, a także różne formy pracy parafialnej i charytatywnej. Siostry pracują w Polsce a także poza granicami Ojczyzny. Błogosławiony Edmund Bojanowski był dzisiaj z nami, ale od niedzieli pozostanie w naszej Parafii na zawsze! Jesteście ciekawi, dlaczego? Przyjdźcie na niedzielną Mszę świętą o godz. 10,45, serdecznie zaprasza ks. proboszcz Przemysław Boiński i ojciec misjonarz – ks. Robert Klemens. Siostrze Angelinie serdeczne Bóg zapłać, że dzisiaj mogła być z nami. Dziękując Siostrze, księdzu Proboszczowi i księdzu rekolekcjoniście misji parafialnych – ks. Robertowi dedykujemy słowa bł. Edmunda Bojanowskiego; „Pracuj duszą miłującą Boga nade wszystko; Pracuj sercem ćwicząc się w miłości bliźniego; Pracuj myślą trzymając ją nie oderwanie od Krzyża Chrystusowego; Pracuj ręką służąc ubogim i chorym jakbyś samemu Jezusowi służyła”, a ja dodam – „służył”. Szczęść Boże :) 

 W piątek – 26 kwietnia trzeci dzień rekolekcji szkolnych. Naukę rekolekcyjną poprowadził o. Tyberiusz Nitkiewicz OFM (Ordo Fratrum Minorum) – misjonarz i rekolekcjonista. Ojciec Tyberiusz jest z katolickiej wspólnoty zakonnej, z grupy zakonów żebrzących z rodziny franciszkańskiej, którą założył w 1209 św. Franciszek z Asyżu, tj. Zakon Braci Mniejszych. Ojciec Tyberiusz rozpoczął naukę od nawiązania do stroju poszczególnych zawodów np. lekarza, strażaka, policjanta i franciszkanina, a więc i  do swojego habitu. W dalszej nauce przybliżył postać św. Franciszka z Asyżu, jego dzieciństwo, młodość i życie zakonne. Reguła św. Franciszka nawołuje do zachowania rad ewangelicznych i naśladowania Chrystusa ubogiego, cierpiącego i modlącego się. Ubóstwo ma być połączone z obowiązkiem pracy na własne utrzymanie. Reguła zakłada przepowiadanie Słowa Bożego, życie w ubóstwie i pokorze, unikanie uprzedzeń i posądzeń, cierpliwe znoszenie prześladowań oraz modlitwę za nieprzyjaciół. Franciszkanie podkreślił o. Tyberiusz żyją Ewangelią, chcą być blisko Pana Jezusa, kochać Boga w przyrodzie, głoszą pokój i dobro.
Na zakończenie rekolekcji odbyła się Msza święta, w której dziękowaliśmy Panu Bogu za ten piękny czas, jednocześnie prosząc, aby Słowo usłyszane w czasie rekolekcji dało plon obfity. Ks. Robert Klemens sprawując Mszę świętą podkreślił słowa Pana Jezusa „… idę przygotować miejsce dla was!”. Czy każdy z nas może być w niebie? Czy chcemy być świętymi? Na to pytanie niech każdy sam sobie odpowie.  

Misje parafialne 20-28.04.2024

Prowadzi Ks. Robert Klemens Kongregacja św. Filipa Neri - Gostyń

Uczestniczę we wspólnocie Kościoła

Sobota – 20.04.2024

18.00 Msza św. na rozpoczęcie misji. Na zakończenie Mszy Apel Jasnogórski

Niedziela – 21.04.2024

8.30 Msza św. z nauką rekolekcyjną

10.45 Msza św. z nauką rekolekcyjną

Poniedziałek – 22.04.2024

18.00 Msza św. z nauką rekolekcyjną. Po Mszy spotkanie z ministrantami, LGSB, chórem i scholą.

Wtorek – 23.04.2024

18.00 Msza św. z nauką rekolekcyjną. Po Mszy spotkanie z kandydatami do bierzmowania

Środa – 24.04.2024

9.00 rekolekcje dla Szkół Podstawowych

18.00 Msza św. z nauką rekolekcyjną i udzieleniem sakramentu chorych. Po Mszy spotkanie ze Wspólnotami Różańcowymi

Czwartek – 25.04.2024

9.00 rekolekcje dla Szkół Podstawowych

18.00 Msza św. z nauką rekolekcyjną i odnowieniem przyrzeczeń małżeńskich

Piątek – 26.04.2024

9.00 rekolekcje dla Szkół Podstawowych

17.15 Różaniec z wymieniankami rocznymi

18.00 Msza św. z nauką rekolekcyjną przychodzimy z krzyżami. Po Mszy nabożeństwo pod Krzyżem Misyjnym

Sobota – 27.04.2024

8.00 odwiedziny chorych z sakramentami

18.00 Msza św. z nauką rekolekcyjną. Na zakończenie Mszy Apel Jasnogórski i zawierzenie Parafii Matce Bożej

Niedziela – 28.04.2024

8.30 Msza św. z nauką rekolekcyjną

10.45 Msza św. z nauką rekolekcyjną, wprowadzenie relikwii bł. Edmunda Bojanowskiego i zakończenie misji.

  Nasi ministranci spędzili sobotnie przedpołudnie na wyjeździe do Poznania i Lubonia. Najpierw zwiedziliśmy Enea Stadion Lecha Poznań i muzeum klubowe, a następnie po krótkim postoju w restauracji pojechaliśmy do Sanktuarium w Luboniu. Tam Matka Generalna Zgromadzenia Sióstr Służebniczek NMP przekazała naszej Parafii relikwie bł. Edmunda, które uroczyście wprowadzimy do kościoła na zakończenie Misji Parafialnych. Na tę uroczystość wszystkich Parafian serdecznie zapraszamy – Proboszcz ks. Przemysław Boiński. 

List Rektora KUL na Wielkanoc 2024
Święci są wśród nas – wyjątkowy student KUL-u

Umiłowani w Chrystusie Siostry i Bracia,
Drodzy Przyjaciele Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II!
Poranek Wielkanocny jest najbardziej radosnym dniem w dziejach świata. Oto życie, które zostało przerwane, rodzi się na nowo. Bóg zaświadcza o tym niezwykłym cudzie osobiście – najpierw przyjmując na siebie wszelkie cierpienia i słabości, łącznie ze śmiercią, a następnie pokonując je w sposób całkowity i nieodwołalny. Rozpacz ustępuje więc dzisiaj miejsca nadziei na definitywne zwycięstwo dobra nad wszystkim, co kojarzymy ze złem.
Czas Zmartwychwstania Pańskiego może kojarzyć się tylko z wielkim światłem. Odtąd nie ma już więcej nocy i ciemności. Biel szat zmartwychwstałego Pana przesłania wszelką czerń zła, które nagromadziło się w dziejach ludzkości. Ta niezwykła jasność, której już nic przesłonić nie zdoła, zwiastuje czasy przyszłe, kiedy to wszyscy zbawieni ludzie odziani w białe szaty zasiądą wokół tronu zwycięskiego Baranka i będą królować na wieki z Chrystusem, zgodnie z wizją Apokalipsy św. Jana.
Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego jest więc wielkim świętem całej ludzkości, ponieważ jako chrześcijanie wierzymy, że wszyscy zmartwychwstaniemy na wzór Chrystusa. Pozostaje jednak niepewność, czy będzie to zmartwychwstanie w pełni radosne, czy osiągniemy ten stan, symbolizowany przez białe szaty zbawionych. Przebywanie wśród świętych wraz z Chrystusem wydaje się nam czymś odległym i nierealnym.
Mamy odczucie, że świętość jest zbyt wymagająca, że święci są nieskazitelnymi osobami żyjącymi z daleka od nas, a my nie mamy dostępu do ich kręgu. Jest jednak zupełnie odwrotnie. Wokół nas żyją całe zastępy ludzi dobrych, pokornych, mądrych, głęboko wierzących, a także walczących ze swoją grzesznością, od której nikt nie jest przecież wolny. Dopiero patrząc na ich zamknięte życie, zdajemy sobie sprawę, że ktoś wyjątkowy przebywał w naszym sąsiedztwie i pokazywał na co dzień, że walka o bycie człowiekiem dobrym jest jak najbardziej możliwa.
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II miał w swojej ponad 100-letniej historii takie wyjątkowe postacie profesorów, które zwracały uwagę wielką mądrością, pokorą i dobrocią. Najsłynniejszą z nich był patron naszej uczelni św. Jan Paweł II – przed laty profesor KUL-u kard. Karol Wojtyła. Warto także wspomnieć, że trwają obecnie prace związane z procesami beatyfikacyjnymi innych profesorów naszego uniwersytetu – wybitnych naukowców ks. Wincentego Granata i o. Jacka Woronieckiego. Dopiero jednak ostatnie lata uświadomiły nam, że ludzi zdążających do świętości, żyjących duchem zmartwychwstania, roztaczających wokół siebie blask dobroci mamy również wśród naszych studentów.
W 2021 r. został wszczęty proces beatyfikacyjny Jacka Krawczyka – młodego 25-letniego świeckiego katolika pochodzącego z ziemi rzeszowskiej, który zmarł w opinii świętości 1 czerwca 1991 r. Jacek studiował na KUL teologię i psychologię. Podczas studiów zarówno rówieśnicy, jak i profesorowie zauważyli jego niezwykłą wrażliwość na wskazania Boskie i na potrzeby ludzkie. Był normalnym młodym człowiekiem, uzdolnionym muzycznie, pasjonującym się fotografią, ale równocześnie pragnął służyć ludziom, co uzewnętrzniło się szczególnie w pomocy osobom starszym i chorym. Jego głęboka wiara została poddana bolesnej próbie w ostatnim okresie życia, gdy wykryto u niego chorobę nowotworową. Świadectwem wyjątkowej dojrzałości duchowej Jacka Krawczyka są pozostałe po nim zapiski i listy. W ich świetle jawi się on przede wszystkim jako człowiek wsłuchany w głos Boga i pragnący posłusznie pełnić Jego wolę. Była to postawa zbliżona do zachowania starotestamentalnego Samuela, który na Boże wezwanie odpowiedział pokornie: „Mów Panie, bo sługa Twój słucha” (1 Sm 3,10) oraz „Oto jestem, przecież mnie wołałeś” (1 Sm 3,8).
Przyjrzyjmy się w tym wielkanocnym rozważaniu podstawowym cechom osobowości Sługi Bożego Jacka Krawczyka, które mogą być wzorem nie tylko dla pracowników i studentów Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, lecz także dla wszystkich chrześcijan w naszej ojczyźnie.

1. Świadoma wiara
Źródłem, z którego wyrasta życie osób świętych, jest głęboka wiara. Wymownym świadectwem podejścia do wiary młodego Jacka może być ponad wiek dojrzałe wypracowanie pod tytułem „Dlaczego wierzę?”, jakie napisał podczas nauki religii w pierwszej klasie II Liceum Ogólnokształcącego w Rzeszowie w grudniu 1981 r. Oto jego fragment: „Wiara pomaga mi w życiu, szczególnie w trudnych okresach. […] Często, będąc załamany, czytam Pismo Święte. […] Człowiek odczuwa potrzebę posiadania kogoś bliskiego. Dla mnie tym bliskim człowiekiem, a zarazem Bogiem, jest Chrystus i Jego Matka. Wiem, że na nich zawsze mogę liczyć. […] Życie bez Boga w sercu, to życie zaprzepaszczone”. Po latach, już jako student KUL-u, Jacek Krawczyk napisał w swoich notatkach duchowych: „Bogu dziękuję za wiarę, bo ona pozwala mi widzieć w człowieku Chrystusa”. Praktycznym zastosowaniem tych słów była posługa Jacka w pogotowiu ratunkowym i w domu rencistów, gdzie nie tylko pomagał chorym, ale i prowadził z nimi rozmowy na temat wiary. Praktykował modlitwę kontemplacyjną i propagował ją wśród swoich bliskich. Potrafił modlić się całą noc, gdy były organizowane czuwania w katedrze. Opiekun studentów, który organizował dla nich wyjazdy integracyjne do sanktuariów na Lubelszczyźnie, napisał w swoim wspomnieniu: „Jacek napełniał innych radością. A kiedy trzeba było, to prowadził rozważania i modlitwę i wtedy wszyscy odkrywali, jaka za tym nieco trzpiotowatym sposobem życia kryje się głębia ducha”.
Sługa Boży Jacek Krawczyk zwracał uwagę na istotny aspekt wiary, jakim jest konieczność jej ciągłego rozwoju. Trzeba przechodzić od wiary w Boga, która może pozostawać tylko na poziomie umysłu, do wiary Bogu, czyli do przyjęcia Go wolą i sercem, a ostatecznie całym swoim życiem. Jeszcze jako uczeń rzeszowskiego liceum Jacek mówił: „Tak często mijamy Chrystusa. Ile razy widzimy Go w oczach ludzi? Stoi w kolejkach, razem z nami, a my Go nie widzimy. Jakże to przykre. On chce do nas dotrzeć, tylko my nie chcemy”. A potem, już jako student KUL-u, pisał: „Jeśli Syn Boży tak daleko posunął się w swej miłości ku nam, że oddał swe życie, a wcześniej nam służył, to czyż my nie mamy czynić tego samego?”. W ten sposób Jacek Krawczyk akcentował, że konsekwencją osobistego uwierzenia Bogu musi być całkowite zawierzenie Mu i wytrwanie w postawie służby. Jego ulubioną, często odmawianą modlitwą były słowa św. Karola de Foucauld: „Potrzebą mej miłości jest oddać się całkowicie w Twe ręce, Boże, bez reszty, z ufnością nieskończoną, bo Ty jesteś moim Ojcem”.

2. Przeżywanie cierpienia w nadziei na ostateczne zwycięstwo
Ostatni etap życia Jacka Krawczyka, naznaczony śmiertelną chorobą nowotworową, był czasem, w którym upodobnił się on do Chrystusa cierpiącego, a równocześnie żył nadzieją, jaką daje zmartwychwstanie. Jego wiara i zaufanie Bogu osiągnęły wówczas szczyt rozwoju. Dał temu świadectwo, pisząc w swoich zapiskach: „Chrystus leczący jest jednym z największych filarów życia chorego. […] Jest to ważne wszędzie tam, gdzie wiara jest słaba i trzeba ją umocnić. Tę słabość Chrystus też leczy”. W czasie największego cierpienia Jacek mówił, że Chrystus kocha go bardziej niż innych, „bo postawił go w samym środku swego krzyża”.
Głęboko przeżywana łączność z męką Jezusa była dla Jacka źródłem ufnej nadziei. Wyraził to w następujących słowach: „Chrystus prowadzi bezpiecznie człowieka, który mu zaufał, […] do zrozumienia prawdy o włączeniu go we własną Ofiarę, którą złożył na Krzyżu. […] Cierpienie nie jest karą, ale łaską, aktem miłości, którym Chrystus powołuje wybraną przez siebie osobę do specjalnego posłannictwa”. Jacek odchodził z tego świata z wielką ufnością, że Chrystus jest blisko niego. W liście skierowanym niedługo przed śmiercią do promotora swojej pracy magisterskiej napisał: „Wiem, że może mnie już niedługo nie być. Nie mąci to jednak mojego spokoju. Znów będzie tak, jak On zechce. […] To, że moje zaufanie rośnie, nie powinno Księdza Profesora dziwić. Wiem, że obecność Chrystusa przy mnie jest sprawą pewną”. Na kilka dni przed śmiercią Jacek zwierzył się w podobny sposób ze swego zaufania Chrystusowi innemu księdzu: „Ufam, że Pan nasz będzie mnie wspomagał, […] że przygotował mi dość siły i wiary i że mnie nie opuści w tej drodze, bez względu na to, dokąd ona wiedzie”.

3. Ludzka i chrześcijańska dojrzałość
Za główny cel swojego życia Sługa Boży Jacek Krawczyk uważał osiągnięcie pełni człowieczeństwa, czyli ludzkiej i chrześcijańskiej dojrzałości. W swoich zapiskach duchowych ubolewał nad tym, że „człowiek stworzony na podobieństwo Boże, nie potrafi znaleźć swego przeznaczenia, a przez to i sensu życia”.
Zadanie, które sobie nieustanie stawiał, brzmiało: „Być naprawdę człowiekiem”. Dzięki chorobie zrozumiał, że może to zadanie wykonać tylko poprzez wypełnienie do końca woli Bożej i radykalną realizację postawy chrześcijanina. Choroba i umieranie nie zamknęły go w sobie, ale traktował je jako wielką łaskę, przy pomocy której chciał służyć innym. Jego żona Ewa wyznała, że mimo choroby do końca życia pozostał „bardzo dobrym, czułym, delikatnym i opiekuńczym mężem”. Na kilka godzin przed śmiercią w swej ostatniej notatce napisał: „Szkoda, że nie chcemy być świętymi”.
Postawa Sługi Bożego Jacka Krawczyka jest dla nas przypomnieniem, że trzeba brać życie na serio, nigdy nie traktować go jako okazji do zabawy, ale jako dar od Boga, który należy maksymalnie wykorzystać dla dobra innych ludzi. Będzie to możliwe, gdy spojrzymy na nasze krótkie ziemskie życie z perspektywy ostatecznej, sięgającej nieskończonej przyszłości, jaka czeka nas po zmartwychwstaniu. Do takiego dojrzałego patrzenia na życie ludzkie Jacek zachęcał, mówiąc: „Aby życie było piękne, trzeba najpierw umieć żyć! A życiem przecież nie jest tylko ta nasza chwilowa egzystencja”. Przejawem niezwykłej dojrzałości tego młodego człowieka są też inne jego słowa, które powinny stanowić program życiowy każdego chrześcijanina: „Obym chrześcijaństwo przyjmował w pełni, jako dziecko Boga, Jego syn. […] Obym całą duszą i pełnym miłości sercem mógł Go kiedyś chwalić za dobroć, miłość, wierność. Obym przybliżał innych do Niego”.

4. Uniwersytet katolicki szkołą dojrzałej wiary na drodze do świętości
Jako wspólnota akademicka Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II dziękujemy Bogu za Sługę Bożego Jacka Krawczyka, który uświadamia nam misję, jaką mamy spełniać w procesie przekazywania i kształtowania chrześcijańskiej wiary. Jesteśmy uczelnią, która ma służyć przede wszystkim pogłębianiu pierwszego etapu wiary, jakim jest poznanie Bożego Objawienia i przyjęciu go ludzkim intelektem. Ale nasza działalność nie może skończyć się na tym. Wówczas kształcilibyśmy tylko religioznawców, a nie ludzi, dla których wiara jest istotnym elementem życia osobistego i społecznego. Jacek Krawczyk przypomina, że Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II musi uczyć nie tylko wiary w Boga, ale też wiary Bogu, zaufania Jego woli, angażowania całej osoby ludzkiej w relację ze Stwórcą, w której On zajmuje pierwsze miejsce. Chcemy, aby KUL był taką właśnie uczelnią – nauczającą myślenia o świecie i człowieku w duchu chrześcijańskim oraz wychowującą do życia wiarą, czyli w efekcie prowadzącą ku świętości.
Wyrażamy Bogu wdzięczność za to, że przed trzydziestu kilku laty przysłał do naszej wspólnoty uniwersyteckiej wyjątkowego studenta. Mamy nadzieję, że już niedługo będziemy mieli w osobie Jacka Krawczyka nowego orędownika w niebie, wspierającego uniwersytet w pełnieniu zadania przekazywania wiary i kultury chrześcijańskiej kolejnym pokoleniom Polaków. Modlimy się o jego rychłą beatyfikację i o taką modlitwę prosimy wszystkich przyjaciół naszej uczelni.
W imieniu całej wspólnoty akademickiej życzę, aby okres Wielkanocny był czasem głębokiej radości płynącej z nadziei na zmartwychwstanie i wieczne przebywanie z Bogiem w niebie. Niech blask bijący z pustego grobu oświeci nasze ziemskie ścieżki i usunie wszelkie lęki i ciemności. Niech zachęci nas do pójścia w codziennym życiu drogą Chrystusa, która jest często znaczona krzyżem, ale jej koniec jest zwycięski.
Niech umocnieniem na tej drodze będą słowa, które wyjątkowy student KUL-u Jacek Krawczyk napisał w 1988 r. do swojej przyszłej żony Ewy: „Nauczyłem się zaufania Bogu i chodzenia Jego torem dla własnego dobra. Jak zawsze boję się Jego decyzji, ale ufam Mu. Wiem, że On prowadzi najlepiej”.

Rektor KUL
Ks. prof. dr hab. Mirosław Kalinowski
Lublin, Wielkanoc 2024